चौपाई
દેખિ રસાલ બિટપ બર સાખા। તેહિ પર ચઢ઼ેઉ મદનુ મન માખા।।
સુમન ચાપ નિજ સર સંધાને। અતિ રિસ તાકિ શ્રવન લગિ તાને।।
છાડ઼ે બિષમ બિસિખ ઉર લાગે। છુટિ સમાધિ સંભુ તબ જાગે।।
ભયઉ ઈસ મન છોભુ બિસેષી। નયન ઉઘારિ સકલ દિસિ દેખી।।
સૌરભ પલ્લવ મદનુ બિલોકા। ભયઉ કોપુ કંપેઉ ત્રૈલોકા।।
તબ સિવતીસર નયન ઉઘારા। ચિતવત કામુ ભયઉ જરિ છારા।।
હાહાકાર ભયઉ જગ ભારી। ડરપે સુર ભએ અસુર સુખારી।।
સમુઝિ કામસુખુ સોચહિં ભોગી। ભએ અકંટક સાધક જોગી।।

चौपाई
এহীং বীচ নিসাচর অনী৷ কসমসাত আঈ অতি ঘনী৷
দেখি চলে সন্মুখ কপি ভট্টা৷ প্রলযকাল কে জনু ঘন ঘট্টা৷৷
বহু কৃপান তরবারি চমংকহিং৷ জনু দহদিসি দামিনীং দমংকহিং৷৷
গজ রথ তুরগ চিকার কঠোরা৷ গর্জহিং মনহুবলাহক ঘোরা৷৷
কপি লংগূর বিপুল নভ ছাএ৷ মনহুইংদ্রধনু উএ সুহাএ৷৷
উঠই ধূরি মানহুজলধারা৷ বান বুংদ ভৈ বৃষ্টি অপারা৷৷
দুহুদিসি পর্বত করহিং প্রহারা৷ বজ্রপাত জনু বারহিং বারা৷৷
রঘুপতি কোপি বান ঝরি লাঈ৷ ঘাযল ভৈ নিসিচর সমুদাঈ৷৷
লাগত বান বীর চিক্করহীং৷ ঘুর্মি ঘুর্মি জহতহমহি পরহীং৷৷

चौपाई
দেখি রসাল বিটপ বর সাখা৷ তেহি পর চঢ়েউ মদনু মন মাখা৷৷
সুমন চাপ নিজ সর সংধানে৷ অতি রিস তাকি শ্রবন লগি তানে৷৷
ছাড়ে বিষম বিসিখ উর লাগে৷ ছুটি সমাধি সংভু তব জাগে৷৷
ভযউ ঈস মন ছোভু বিসেষী৷ নযন উঘারি সকল দিসি দেখী৷৷
সৌরভ পল্লব মদনু বিলোকা৷ ভযউ কোপু কংপেউ ত্রৈলোকা৷৷
তব সিবতীসর নযন উঘারা৷ চিতবত কামু ভযউ জরি ছারা৷৷
হাহাকার ভযউ জগ ভারী৷ ডরপে সুর ভএ অসুর সুখারী৷৷
সমুঝি কামসুখু সোচহিং ভোগী৷ ভএ অকংটক সাধক জোগী৷৷

चौपाई
एहीं बीच निसाचर अनी। कसमसात आई अति घनी।
देखि चले सन्मुख कपि भट्टा। प्रलयकाल के जनु घन घट्टा।।
बहु कृपान तरवारि चमंकहिं। जनु दहँ दिसि दामिनीं दमंकहिं।।
गज रथ तुरग चिकार कठोरा। गर्जहिं मनहुँ बलाहक घोरा।।
कपि लंगूर बिपुल नभ छाए। मनहुँ इंद्रधनु उए सुहाए।।
उठइ धूरि मानहुँ जलधारा। बान बुंद भै बृष्टि अपारा।।
दुहुँ दिसि पर्बत करहिं प्रहारा। बज्रपात जनु बारहिं बारा।।
रघुपति कोपि बान झरि लाई। घायल भै निसिचर समुदाई।।
लागत बान बीर चिक्करहीं। घुर्मि घुर्मि जहँ तहँ महि परहीं।।

चौपाई
देखि रसाल बिटप बर साखा। तेहि पर चढ़ेउ मदनु मन माखा।।
सुमन चाप निज सर संधाने। अति रिस ताकि श्रवन लगि ताने।।
छाड़े बिषम बिसिख उर लागे। छुटि समाधि संभु तब जागे।।
भयउ ईस मन छोभु बिसेषी। नयन उघारि सकल दिसि देखी।।
सौरभ पल्लव मदनु बिलोका। भयउ कोपु कंपेउ त्रैलोका।।
तब सिवँ तीसर नयन उघारा। चितवत कामु भयउ जरि छारा।।
हाहाकार भयउ जग भारी। डरपे सुर भए असुर सुखारी।।
समुझि कामसुखु सोचहिं भोगी। भए अकंटक साधक जोगी।।