चौपाई
ਜਾਨੇਉਮਰਮੁ ਰਾਉ ਹਿ ਕਹਈ। ਤੁਮ੍ਹਹਿ ਕੋਹਾਬ ਪਰਮ ਪ੍ਰਿਯ ਅਹਈ।।
ਥਾਤਿ ਰਾਖਿ ਨ ਮਾਗਿਹੁ ਕਾਊ। ਬਿਸਰਿ ਗਯਉ ਮੋਹਿ ਭੋਰ ਸੁਭਾਊ।।
ਝੂਠੇਹੁਹਮਹਿ ਦੋਸ਼ੁ ਜਨਿ ਦੇਹੂ। ਦੁਇ ਕੈ ਚਾਰਿ ਮਾਗਿ ਮਕੁ ਲੇਹੂ।।
ਰਘੁਕੁਲ ਰੀਤਿ ਸਦਾ ਚਲਿ ਆਈ। ਪ੍ਰਾਨ ਜਾਹੁਬਰੁ ਬਚਨੁ ਨ ਜਾਈ।।
ਨਹਿਂ ਅਸਤ੍ਯ ਸਮ ਪਾਤਕ ਪੁਂਜਾ। ਗਿਰਿ ਸਮ ਹੋਹਿਂ ਕਿ ਕੋਟਿਕ ਗੁਂਜਾ।।
ਸਤ੍ਯਮੂਲ ਸਬ ਸੁਕਰਿਤ ਸੁਹਾਏ। ਬੇਦ ਪੁਰਾਨ ਬਿਦਿਤ ਮਨੁ ਗਾਏ।।
ਤੇਹਿ ਪਰ ਰਾਮ ਸਪਥ ਕਰਿ ਆਈ। ਸੁਕਰਿਤ ਸਨੇਹ ਅਵਧਿ ਰਘੁਰਾਈ।।
ਬਾਤ ਦਰਿਢ਼ਾਇ ਕੁਮਤਿ ਹਿ ਬੋਲੀ। ਕੁਮਤ ਕੁਬਿਹਗ ਕੁਲਹ ਜਨੁ ਖੋਲੀ।।

चौपाई
ਅਨਹਿਤ ਤੋਰ ਪ੍ਰਿਯਾ ਕੇਇਕੀਨ੍ਹਾ। ਕੇਹਿ ਦੁਇ ਸਿਰ ਕੇਹਿ ਜਮੁ ਚਹ ਲੀਨ੍ਹਾ।।
ਕਹੁ ਕੇਹਿ ਰਂਕਹਿ ਕਰੌ ਨਰੇਸੂ। ਕਹੁ ਕੇਹਿ ਨਰਿਪਹਿ ਨਿਕਾਸੌਂ ਦੇਸੂ।।
ਸਕਉਤੋਰ ਅਰਿ ਅਮਰਉ ਮਾਰੀ। ਕਾਹ ਕੀਟ ਬਪੁਰੇ ਨਰ ਨਾਰੀ।।
ਜਾਨਸਿ ਮੋਰ ਸੁਭਾਉ ਬਰੋਰੂ। ਮਨੁ ਤਵ ਆਨਨ ਚਂਦ ਚਕੋਰੂ।।
ਪ੍ਰਿਯਾ ਪ੍ਰਾਨ ਸੁਤ ਸਰਬਸੁ ਮੋਰੇਂ। ਪਰਿਜਨ ਪ੍ਰਜਾ ਸਕਲ ਬਸ ਤੋਰੇਂ।।
ਜੌਂ ਕਛੁ ਕਹੌ ਕਪਟੁ ਕਰਿ ਤੋਹੀ। ਭਾਮਿਨਿ ਰਾਮ ਸਪਥ ਸਤ ਮੋਹੀ।।
ਬਿਹਸਿ ਮਾਗੁ ਮਨਭਾਵਤਿ ਬਾਤਾ। ਭੂਸ਼ਨ ਸਜਹਿ ਮਨੋਹਰ ਗਾਤਾ।।
ਘਰੀ ਕੁਘਰੀ ਸਮੁਝਿ ਜਿਯਦੇਖੂ। ਬੇਗਿ ਪ੍ਰਿਯਾ ਪਰਿਹਰਹਿ ਕੁਬੇਸ਼ੂ।।

चौपाई
ਬਾਲ ਸਖਾ ਸੁਨ ਹਿਯਹਰਸ਼ਾਹੀਂ। ਮਿਲਿ ਦਸ ਪਾ ਰਾਮ ਪਹਿਂ ਜਾਹੀਂ।।
ਪ੍ਰਭੁ ਆਦਰਹਿਂ ਪ੍ਰੇਮੁ ਪਹਿਚਾਨੀ। ਪੂਹਿਂ ਕੁਸਲ ਖੇਮ ਮਰਿਦੁ ਬਾਨੀ।।
ਫਿਰਹਿਂ ਭਵਨ ਪ੍ਰਿਯ ਆਯਸੁ ਪਾਈ। ਕਰਤ ਪਰਸਪਰ ਰਾਮ ਬਡ਼ਾਈ।।
ਕੋ ਰਘੁਬੀਰ ਸਰਿਸ ਸਂਸਾਰਾ। ਸੀਲੁ ਸਨੇਹ ਨਿਬਾਹਨਿਹਾਰਾ।
ਜੇਂਹਿ ਜੇਂਹਿ ਜੋਨਿ ਕਰਮ ਬਸ ਭ੍ਰਮਹੀਂ। ਤਹਤਹਈਸੁ ਦੇਉ ਯਹ ਹਮਹੀਂ।।
ਸੇਵਕ ਹਮ ਸ੍ਵਾਮੀ ਸਿਯਨਾਹੂ। ਹੋਉ ਨਾਤ ਯਹ ਓਰ ਨਿਬਾਹੂ।।
ਅਸ ਅਭਿਲਾਸ਼ੁ ਨਗਰ ਸਬ ਕਾਹੂ। ਕੈਕਯਸੁਤਾ ਹ੍ਦਯਅਤਿ ਦਾਹੂ।।
ਕੋ ਨ ਕੁਸਂਗਤਿ ਪਾਇ ਨਸਾਈ। ਰਹਇ ਨ ਨੀਚ ਮਤੇਂ ਚਤੁਰਾਈ।।

चौपाई
ਕੁਬਰੀਂ ਕਰਿ ਕਬੁਲੀ ਕੈਕੇਈ। ਕਪਟ ਛੁਰੀ ਉਰ ਪਾਹਨ ਟੇਈ।।
ਲਖਇ ਨ ਰਾਨਿ ਨਿਕਟ ਦੁਖੁ ਕੈਂਸੇ। ਚਰਇ ਹਰਿਤ ਤਿਨ ਬਲਿਪਸੁ ਜੈਸੇਂ।।
ਸੁਨਤ ਬਾਤ ਮਰਿਦੁ ਅਂਤ ਕਠੋਰੀ। ਦੇਤਿ ਮਨਹੁਮਧੁ ਮਾਹੁਰ ਘੋਰੀ।।
ਕਹਇ ਚੇਰਿ ਸੁਧਿ ਅਹਇ ਕਿ ਨਾਹੀ। ਸ੍ਵਾਮਿਨਿ ਕਹਿਹੁ ਕਥਾ ਮੋਹਿ ਪਾਹੀਂ।।
ਦੁਇ ਬਰਦਾਨ ਭੂਪ ਸਨ ਥਾਤੀ। ਮਾਗਹੁ ਆਜੁ ਜੁਡ਼ਾਵਹੁ ਛਾਤੀ।।
ਸੁਤਹਿ ਰਾਜੁ ਰਾਮਹਿ ਬਨਵਾਸੂ। ਦੇਹੁ ਲੇਹੁ ਸਬ ਸਵਤਿ ਹੁਲਾਸੁ।।
ਭੂਪਤਿ ਰਾਮ ਸਪਥ ਜਬ ਕਰਈ। ਤਬ ਮਾਗੇਹੁ ਜੇਹਿਂ ਬਚਨੁ ਨ ਟਰਈ।।
ਹੋਇ ਅਕਾਜੁ ਆਜੁ ਨਿਸਿ ਬੀਤੇਂ। ਬਚਨੁ ਮੋਰ ਪ੍ਰਿਯ ਮਾਨੇਹੁ ਜੀ ਤੇਂ।।

चौपाई
ਕੈਕਯਸੁਤਾ ਸੁਨਤ ਕਟੁ ਬਾਨੀ। ਕਹਿ ਨ ਸਕਇ ਕਛੁ ਸਹਮਿ ਸੁਖਾਨੀ।।
ਤਨ ਪਸੇਉ ਕਦਲੀ ਜਿਮਿ ਕਾੀ। ਕੁਬਰੀਂ ਦਸਨ ਜੀਭ ਤਬ ਚਾੀ।।
ਕਹਿ ਕਹਿ ਕੋਟਿਕ ਕਪਟ ਕਹਾਨੀ। ਧੀਰਜੁ ਧਰਹੁ ਪ੍ਰਬੋਧਿਸਿ ਰਾਨੀ।।
ਫਿਰਾ ਕਰਮੁ ਪ੍ਰਿਯ ਲਾਗਿ ਕੁਚਾਲੀ। ਬਕਿਹਿ ਸਰਾਹਇ ਮਾਨਿ ਮਰਾਲੀ।।
ਸੁਨੁ ਮਂਥਰਾ ਬਾਤ ਫੁਰਿ ਤੋਰੀ। ਦਹਿਨਿ ਆਿ ਨਿਤ ਫਰਕਇ ਮੋਰੀ।।
ਦਿਨ ਪ੍ਰਤਿ ਦੇਖਉਰਾਤਿ ਕੁਸਪਨੇ। ਕਹਉਨ ਤੋਹਿ ਮੋਹ ਬਸ ਅਪਨੇ।।
ਕਾਹ ਕਰੌ ਸਖਿ ਸੂਧ ਸੁਭਾਊ। ਦਾਹਿਨ ਬਾਮ ਨ ਜਾਨਉਕਾਊ।।

दोहा/सोरठा
ਅਪਨੇ ਚਲਤ ਨ ਆਜੁ ਲਗਿ ਅਨਭਲ ਕਾਹੁਕ ਕੀਨ੍ਹ।
ਕੇਹਿਂ ਅਘ ਏਕਹਿ ਬਾਰ ਮੋਹਿ ਦੈਅਦੁਸਹ ਦੁਖੁ ਦੀਨ੍ਹ।।20।।