चौपाई
ਜਹਤਹਜੂਥ ਜੂਥ ਮਿਲਿ ਭਾਮਿਨਿ। ਸਜਿ ਨਵ ਸਪ੍ਤ ਸਕਲ ਦੁਤਿ ਦਾਮਿਨਿ।।
ਬਿਧੁਬਦਨੀਂ ਮਰਿਗ ਸਾਵਕ ਲੋਚਨਿ। ਨਿਜ ਸਰੁਪ ਰਤਿ ਮਾਨੁ ਬਿਮੋਚਨਿ।।
ਗਾਵਹਿਂ ਮਂਗਲ ਮਂਜੁਲ ਬਾਨੀਂ। ਸੁਨਿਕਲ ਰਵ ਕਲਕਂਠਿ ਲਜਾਨੀਂ।।
ਭੂਪ ਭਵਨ ਕਿਮਿ ਜਾਇ ਬਖਾਨਾ। ਬਿਸ੍ਵ ਬਿਮੋਹਨ ਰਚੇਉ ਬਿਤਾਨਾ।।
ਮਂਗਲ ਦ੍ਰਬ੍ਯ ਮਨੋਹਰ ਨਾਨਾ। ਰਾਜਤ ਬਾਜਤ ਬਿਪੁਲ ਨਿਸਾਨਾ।।
ਕਤਹੁਬਿਰਿਦ ਬਂਦੀ ਉਚ੍ਚਰਹੀਂ। ਕਤਹੁਬੇਦ ਧੁਨਿ ਭੂਸੁਰ ਕਰਹੀਂ।।
ਗਾਵਹਿਂ ਸੁਂਦਰਿ ਮਂਗਲ ਗੀਤਾ। ਲੈ ਲੈ ਨਾਮੁ ਰਾਮੁ ਅਰੁ ਸੀਤਾ।।
ਬਹੁਤ ਉਛਾਹੁ ਭਵਨੁ ਅਤਿ ਥੋਰਾ। ਮਾਨਹੁਉਮਗਿ ਚਲਾ ਚਹੁ ਓਰਾ।।

चौपाई
ਰਾਜਾ ਸਬੁ ਰਨਿਵਾਸ ਬੋਲਾਈ। ਜਨਕ ਪਤ੍ਰਿਕਾ ਬਾਚਿ ਸੁਨਾਈ।।
ਸੁਨਿ ਸਂਦੇਸੁ ਸਕਲ ਹਰਸ਼ਾਨੀਂ। ਅਪਰ ਕਥਾ ਸਬ ਭੂਪ ਬਖਾਨੀਂ।।
ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰਫੁਲ੍ਲਿਤ ਰਾਜਹਿਂ ਰਾਨੀ। ਮਨਹੁਸਿਖਿਨਿ ਸੁਨਿ ਬਾਰਿਦ ਬਨੀ।।
ਮੁਦਿਤ ਅਸੀਸ ਦੇਹਿਂ ਗੁਰੁ ਨਾਰੀਂ। ਅਤਿ ਆਨਂਦ ਮਗਨ ਮਹਤਾਰੀਂ।।
ਲੇਹਿਂ ਪਰਸ੍ਪਰ ਅਤਿ ਪ੍ਰਿਯ ਪਾਤੀ। ਹਰਿਦਯਲਗਾਇ ਜੁਡ਼ਾਵਹਿਂ ਛਾਤੀ।।
ਰਾਮ ਲਖਨ ਕੈ ਕੀਰਤਿ ਕਰਨੀ। ਬਾਰਹਿਂ ਬਾਰ ਭੂਪਬਰ ਬਰਨੀ।।
ਮੁਨਿ ਪ੍ਰਸਾਦੁ ਕਹਿ ਦ੍ਵਾਰ ਸਿਧਾਏ। ਰਾਨਿਨ੍ਹ ਤਬ ਮਹਿਦੇਵ ਬੋਲਾਏ।।
ਦਿਏ ਦਾਨ ਆਨਂਦ ਸਮੇਤਾ। ਚਲੇ ਬਿਪ੍ਰਬਰ ਆਸਿਸ਼ ਦੇਤਾ।।

चौपाई
ਸੁਨਿ ਸਰੋਸ਼ ਭਰਿਗੁਨਾਯਕੁ ਆਏ। ਬਹੁਤ ਭਾਿ ਤਿਨ੍ਹ ਆਿ ਦੇਖਾਏ।।
ਦੇਖਿ ਰਾਮ ਬਲੁ ਨਿਜ ਧਨੁ ਦੀਨ੍ਹਾ। ਕਰਿ ਬਹੁ ਬਿਨਯ ਗਵਨੁ ਬਨ ਕੀਨ੍ਹਾ।।
ਰਾਜਨ ਰਾਮੁ ਅਤੁਲਬਲ ਜੈਸੇਂ। ਤੇਜ ਨਿਧਾਨ ਲਖਨੁ ਪੁਨਿ ਤੈਸੇਂ।।
ਕਂਪਹਿ ਭੂਪ ਬਿਲੋਕਤ ਜਾਕੇਂ। ਜਿਮਿ ਗਜ ਹਰਿ ਕਿਸੋਰ ਕੇ ਤਾਕੇਂ।।
ਦੇਵ ਦੇਖਿ ਤਵ ਬਾਲਕ ਦੋਊ। ਅਬ ਨ ਆਿ ਤਰ ਆਵਤ ਕੋਊ।।
ਦੂਤ ਬਚਨ ਰਚਨਾ ਪ੍ਰਿਯ ਲਾਗੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰਤਾਪ ਬੀਰ ਰਸ ਪਾਗੀ।।
ਸਭਾ ਸਮੇਤ ਰਾਉ ਅਨੁਰਾਗੇ। ਦੂਤਨ੍ਹ ਦੇਨ ਨਿਛਾਵਰਿ ਲਾਗੇ।।
ਕਹਿ ਅਨੀਤਿ ਤੇ ਮੂਦਹਿਂ ਕਾਨਾ। ਧਰਮੁ ਬਿਚਾਰਿ ਸਬਹਿਂ ਸੁਖ ਮਾਨਾ।।

चौपाई
ਸੁਨਿ ਪਾਤੀ ਪੁਲਕੇ ਦੋਉ ਭ੍ਰਾਤਾ। ਅਧਿਕ ਸਨੇਹੁ ਸਮਾਤ ਨ ਗਾਤਾ।।
ਪ੍ਰੀਤਿ ਪੁਨੀਤ ਭਰਤ ਕੈ ਦੇਖੀ। ਸਕਲ ਸਭਾਸੁਖੁ ਲਹੇਉ ਬਿਸੇਸ਼ੀ।।
ਤਬ ਨਰਿਪ ਦੂਤ ਨਿਕਟ ਬੈਠਾਰੇ। ਮਧੁਰ ਮਨੋਹਰ ਬਚਨ ਉਚਾਰੇ।।
ਭੈਯਾ ਕਹਹੁ ਕੁਸਲ ਦੋਉ ਬਾਰੇ। ਤੁਮ੍ਹ ਨੀਕੇਂ ਨਿਜ ਨਯਨ ਨਿਹਾਰੇ।।
ਸ੍ਯਾਮਲ ਗੌਰ ਧਰੇਂ ਧਨੁ ਭਾਥਾ। ਬਯ ਕਿਸੋਰ ਕੌਸਿਕ ਮੁਨਿ ਸਾਥਾ।।
ਪਹਿਚਾਨਹੁ ਤੁਮ੍ਹ ਕਹਹੁ ਸੁਭਾਊ। ਪ੍ਰੇਮ ਬਿਬਸ ਪੁਨਿ ਪੁਨਿ ਕਹ ਰਾਊ।।
ਜਾ ਦਿਨ ਤੇਂ ਮੁਨਿ ਗਏ ਲਵਾਈ। ਤਬ ਤੇਂ ਆਜੁ ਸਾਿ ਸੁਧਿ ਪਾਈ।।
ਕਹਹੁ ਬਿਦੇਹ ਕਵਨ ਬਿਧਿ ਜਾਨੇ। ਸੁਨਿ ਪ੍ਰਿਯ ਬਚਨ ਦੂਤ ਮੁਸਕਾਨੇ।।

चौपाई
ਰਚੇ ਰੁਚਿਰ ਬਰ ਬਂਦਨਿਬਾਰੇ। ਮਨਹੁਮਨੋਭਵਫਂਦ ਸਾਰੇ।।
ਮਂਗਲ ਕਲਸ ਅਨੇਕ ਬਨਾਏ। ਧ੍ਵਜ ਪਤਾਕ ਪਟ ਚਮਰ ਸੁਹਾਏ।।
ਦੀਪ ਮਨੋਹਰ ਮਨਿਮਯ ਨਾਨਾ। ਜਾਇ ਨ ਬਰਨਿ ਬਿਚਿਤ੍ਰ ਬਿਤਾਨਾ।।
ਜੇਹਿਂ ਮਂਡਪ ਦੁਲਹਿਨਿ ਬੈਦੇਹੀ। ਸੋ ਬਰਨੈ ਅਸਿ ਮਤਿ ਕਬਿ ਕੇਹੀ।।
ਦੂਲਹੁ ਰਾਮੁ ਰੂਪ ਗੁਨ ਸਾਗਰ। ਸੋ ਬਿਤਾਨੁ ਤਿਹੁਲੋਕ ਉਜਾਗਰ।।
ਜਨਕ ਭਵਨ ਕੈ ਸੌਭਾ ਜੈਸੀ। ਗਰਿਹ ਗਰਿਹ ਪ੍ਰਤਿ ਪੁਰ ਦੇਖਿਅ ਤੈਸੀ।।
ਜੇਹਿਂ ਤੇਰਹੁਤਿ ਤੇਹਿ ਸਮਯ ਨਿਹਾਰੀ। ਤੇਹਿ ਲਘੁ ਲਗਹਿਂ ਭੁਵਨ ਦਸ ਚਾਰੀ।।
ਜੋ ਸਂਪਦਾ ਨੀਚ ਗਰਿਹ ਸੋਹਾ। ਸੋ ਬਿਲੋਕਿ ਸੁਰਨਾਯਕ ਮੋਹਾ।।