चौपाई
ସୁନତ ସଭଯ ମନ ମୁଖ ମୁସୁକାଈ| କହତ ଦସାନନ ସବହି ସୁନାଈ||
ଭୂମି ପରା କର ଗହତ ଅକାସା| ଲଘୁ ତାପସ କର ବାଗ ବିଲାସା||
କହ ସୁକ ନାଥ ସତ୍ଯ ସବ ବାନୀ| ସମୁଝହୁ ଛାଡ଼ି ପ୍ରକୃତି ଅଭିମାନୀ||
ସୁନହୁ ବଚନ ମମ ପରିହରି କ୍ରୋଧା| ନାଥ ରାମ ସନ ତଜହୁ ବିରୋଧା||
ଅତି କୋମଲ ରଘୁବୀର ସୁଭାଊ| ଜଦ୍ଯପି ଅଖିଲ ଲୋକ କର ରାଊ||
ମିଲତ କୃପା ତୁମ୍ହ ପର ପ୍ରଭୁ କରିହୀ| ଉର ଅପରାଧ ନ ଏକଉ ଧରିହୀ||
ଜନକସୁତା ରଘୁନାଥହି ଦୀଜେ| ଏତନା କହା ମୋର ପ୍ରଭୁ କୀଜେ|
ଜବ ତେହିଂ କହା ଦେନ ବୈଦେହୀ| ଚରନ ପ୍ରହାର କୀନ୍ହ ସଠ ତେହୀ||
ନାଇ ଚରନ ସିରୁ ଚଲା ସୋ ତହା କୃପାସିଂଧୁ ରଘୁନାଯକ ଜହା|
କରି ପ୍ରନାମୁ ନିଜ କଥା ସୁନାଈ| ରାମ କୃପାଆପନି ଗତି ପାଈ||
ରିଷି ଅଗସ୍ତି କୀଂ ସାପ ଭବାନୀ| ରାଛସ ଭଯଉ ରହା ମୁନି ଗ୍ଯାନୀ||
ବଂଦି ରାମ ପଦ ବାରହିଂ ବାରା| ମୁନି ନିଜ ଆଶ୍ରମ କହୁପଗୁ ଧାରା||
दोहा/सोरठा
ବିନଯ ନ ମାନତ ଜଲଧି ଜଡ଼ ଗଏ ତୀନ ଦିନ ବୀତି|
ବୋଲେ ରାମ ସକୋପ ତବ ଭଯ ବିନୁ ହୋଇ ନ ପ୍ରୀତି||57||